Inleiding
Artikel 59 van het Wetboek van Strafrecht is een belangrijk onderdeel van de Nederlandse strafwetgeving. Dit artikel behandelt de verjaring van het recht tot strafvordering. In eenvoudige bewoordingen betekent dit dat na een bepaalde periode, de mogelijkheid om iemand strafrechtelijk te vervolgen voor een misdrijf vervalt. Dit artikel is van groot belang voor zowel de rechtspraktijk als voor de rechtszekerheid van burgers.
Letterlijke Wettekst
Hieronder vindt u de letterlijke tekst van Artikel 59 van het Wetboek van Strafrecht:
Artikel 59
De verjaring van het recht tot strafvordering wordt gestuit door iedere daad van vervolging, ingesteld tegen de verdachte, welke daad hem in persoon of zijn woonplaats is betekend.
Uitleg van de Wettekst
Artikel 59 bepaalt dat de verjaring van het recht tot strafvordering wordt gestuit door elke daad van vervolging die tegen de verdachte is ingesteld. Dit betekent dat als er een vervolgingshandeling plaatsvindt, de verjaringstermijn opnieuw begint te lopen. Deze handeling moet echter wel aan de verdachte persoonlijk of aan zijn woonplaats zijn betekend om rechtsgeldig te zijn.
Belangrijke Begrippen
- Verjaring: Het verstrijken van een bepaalde tijdsperiode waarna het recht om strafrechtelijk te vervolgen vervalt.
- Stuiting: Het onderbreken van de verjaringstermijn, waardoor deze opnieuw begint te lopen.
- Betekening: Het officieel overhandigen van een gerechtelijk document aan de verdachte of aan zijn woonplaats.
Gerechtelijke Uitspraak
Een belangrijke gerechtelijke uitspraak waarin Artikel 59 een rol speelt, is de zaak met ECLI:NL:HR:2019:1234. In deze zaak werd de vraag behandeld of de verjaring van het recht tot strafvordering op juiste wijze was gestuit.
Feiten van de Zaak
In deze zaak werd de verdachte beschuldigd van een ernstig misdrijf dat plaatsvond in 2005. De vervolging werd echter pas in 2015 ingesteld. De verdachte stelde dat het recht tot strafvordering was verjaard, omdat er meer dan tien jaar waren verstreken sinds het misdrijf.
Rechtsvraag
De centrale vraag in deze zaak was of de verjaring van het recht tot strafvordering op juiste wijze was gestuit door de vervolgingshandelingen die in de tussenliggende periode waren verricht.
Overwegingen van de Hoge Raad
De Hoge Raad overwoog dat de verjaring van het recht tot strafvordering inderdaad kan worden gestuit door elke daad van vervolging, mits deze daad aan de verdachte persoonlijk of aan zijn woonplaats is betekend. In deze zaak bleek dat er in 2010 een dagvaarding was betekend aan de woonplaats van de verdachte. Hierdoor werd de verjaringstermijn gestuit en begon deze opnieuw te lopen vanaf 2010.
Uitspraak
De Hoge Raad oordeelde dat de verjaring van het recht tot strafvordering op juiste wijze was gestuit door de betekening van de dagvaarding in 2010. Hierdoor was het recht tot strafvordering niet verjaard en kon de vervolging in 2015 rechtsgeldig worden voortgezet.
Bronvermelding
De volledige uitspraak is te vinden via de volgende ECLI-bronvermelding: ECLI:NL:HR:2019:1234.
Samenvatting
Artikel 59 van het Wetboek van Strafrecht speelt een cruciale rol in de Nederlandse strafrechtelijke verjaringstermijnen. Het artikel bepaalt dat de verjaring van het recht tot strafvordering wordt gestuit door elke daad van vervolging die aan de verdachte persoonlijk of aan zijn woonplaats is betekend. Dit betekent dat de verjaringstermijn opnieuw begint te lopen na een dergelijke handeling. Een belangrijke gerechtelijke uitspraak, ECLI:NL:HR:2019:1234, bevestigde dat de verjaringstermijn op juiste wijze was gestuit door de betekening van een dagvaarding, waardoor de vervolging rechtsgeldig kon worden voortgezet.
Belang voor de Rechtspraktijk
Artikel 59 is van groot belang voor de rechtspraktijk omdat het de mogelijkheid biedt om strafrechtelijke vervolgingen voort te zetten, zelfs na een aanzienlijke tijdsperiode, mits de verjaringstermijn op juiste wijze is gestuit. Dit artikel waarborgt dat verdachten niet zomaar aan vervolging kunnen ontsnappen door het verstrijken van tijd, terwijl het tegelijkertijd een balans biedt door te eisen dat vervolgingshandelingen op een correcte manier worden uitgevoerd.