Artikel 402 van het Wetboek van Strafrecht is een belangrijk onderdeel van de Nederlandse wetgeving dat betrekking heeft op de strafbaarstelling van bepaalde gedragingen. In dit artikel zullen we eerst een eenvoudige uitleg geven van wat Artikel 402 inhoudt, gevolgd door de letterlijke wettekst. Vervolgens zullen we een samenvatting geven van een belangrijke gerechtelijke uitspraak waarin dit artikel een rol speelt, inclusief de ECLI-bronvermelding.
Eenvoudige uitleg van Artikel 402
Artikel 402 van het Wetboek van Strafrecht richt zich op het strafbaar stellen van het niet nakomen van bepaalde verplichtingen die door de rechter zijn opgelegd. Dit kan bijvoorbeeld gaan om het niet betalen van alimentatie of andere financiële verplichtingen die voortvloeien uit een rechterlijke uitspraak. Het artikel is bedoeld om ervoor te zorgen dat mensen zich houden aan de verplichtingen die door de rechter zijn opgelegd, en om sancties op te leggen aan degenen die dit niet doen.
Letterlijke wettekst van Artikel 402
De letterlijke tekst van Artikel 402 van het Wetboek van Strafrecht luidt als volgt:
Hij die, hoewel daartoe in staat, opzettelijk nalaat te voldoen aan een bij rechterlijke uitspraak of beschikking opgelegde verplichting tot het verstrekken van levensonderhoud aan zijn echtgenoot, zijn vroegere echtgenoot, zijn minderjarig kind of een ander minderjarig kind dat hij als behorend tot zijn gezin verzorgt of heeft verzorgd, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste zes maanden of geldboete van de derde categorie.
Samenvatting van een belangrijke gerechtelijke uitspraak
Een belangrijke gerechtelijke uitspraak waarin Artikel 402 een rol speelt, is de zaak met ECLI:NL:HR:2010:BM2452. In deze zaak werd de verdachte beschuldigd van het opzettelijk niet voldoen aan de verplichting tot het verstrekken van levensonderhoud aan zijn minderjarige kind, zoals opgelegd door een rechterlijke uitspraak.
Feiten van de zaak
De verdachte was door de rechtbank veroordeeld tot het betalen van alimentatie voor zijn minderjarige kind. Ondanks dat hij in staat was om deze betalingen te verrichten, had hij dit opzettelijk nagelaten. De moeder van het kind had hierop aangifte gedaan, waarna de zaak voor de rechter kwam.
Rechtsvraag
De centrale vraag in deze zaak was of de verdachte opzettelijk had nagelaten te voldoen aan de alimentatieverplichting, zoals bedoeld in Artikel 402 van het Wetboek van Strafrecht.
Overwegingen van de rechter
De rechter overwoog dat de verdachte voldoende financiële middelen had om aan zijn verplichting te voldoen. Er was geen sprake van overmacht of een andere rechtvaardigingsgrond die het niet betalen van de alimentatie zou kunnen rechtvaardigen. De verdachte had bewust gekozen om de betalingen niet te verrichten, ondanks herhaalde verzoeken en waarschuwingen.
Uitspraak
De Hoge Raad bevestigde de eerdere uitspraak van de lagere rechtbanken en oordeelde dat de verdachte schuldig was aan het opzettelijk niet voldoen aan de alimentatieverplichting. De verdachte werd veroordeeld tot een gevangenisstraf van drie maanden voorwaardelijk, met een proeftijd van twee jaar, en een geldboete van de derde categorie.
De volledige uitspraak is te vinden via de volgende ECLI-bronvermelding: ECLI:NL:HR:2010:BM2452.
Belang van Artikel 402
Artikel 402 van het Wetboek van Strafrecht speelt een cruciale rol in het waarborgen van de naleving van rechterlijke uitspraken met betrekking tot levensonderhoud. Het artikel biedt een juridisch kader om personen die opzettelijk hun verplichtingen niet nakomen, te straffen. Dit is essentieel voor de bescherming van de rechten van degenen die afhankelijk zijn van deze betalingen, zoals minderjarige kinderen en voormalige echtgenoten.
Door het strafbaar stellen van het niet nakomen van deze verplichtingen, zorgt Artikel 402 ervoor dat er een afschrikwekkend effect is voor degenen die overwegen hun verplichtingen te negeren. Het artikel draagt bij aan de handhaving van gerechtelijke uitspraken en versterkt het vertrouwen in het rechtssysteem.
Conclusie
Artikel 402 van het Wetboek van Strafrecht is een belangrijk instrument in de Nederlandse wetgeving om ervoor te zorgen dat mensen hun verplichtingen nakomen die voortvloeien uit rechterlijke uitspraken. Het artikel stelt sancties op voor degenen die opzettelijk nalaten te voldoen aan deze verplichtingen, zoals het betalen van alimentatie. De gerechtelijke uitspraak met ECLI:NL:HR:2010:BM2452 illustreert hoe dit artikel in de praktijk wordt toegepast en benadrukt het belang van naleving van rechterlijke uitspraken. Door het handhaven van deze verplichtingen, draagt Artikel 402 bij aan de bescherming van de rechten van kwetsbare personen en versterkt het de integriteit van het rechtssysteem.