Artikel 230, Valsheid met geschriften, is een belangrijk onderdeel van het Nederlandse Wetboek van Strafrecht. Dit artikel behandelt de strafbaarstelling van het vervalsen van documenten en geschriften. In dit artikel zullen we eerst een eenvoudige uitleg geven van wat Artikel 230 inhoudt, gevolgd door de letterlijke wettekst. Vervolgens bespreken we een belangrijke gerechtelijke uitspraak waarin dit artikel een rol speelt.
Simpele uitleg van Artikel 230, Valsheid met geschriften
Artikel 230 van het Wetboek van Strafrecht richt zich op het strafbaar stellen van het vervalsen van geschriften. Dit betekent dat het opzettelijk wijzigen, namaken of vervalsen van documenten, met de bedoeling om deze als echt en onvervalst te gebruiken, strafbaar is. Het doel van dit artikel is om de betrouwbaarheid van documenten te waarborgen en fraude te voorkomen.
Valsheid in geschrifte kan verschillende vormen aannemen, zoals:
- Het wijzigen van een bestaand document, bijvoorbeeld door het aanpassen van bedragen op een factuur.
- Het creëren van een geheel nieuw, vals document, zoals een vervalst diploma.
- Het gebruik van een vervalst document om anderen te misleiden, bijvoorbeeld bij het aanvragen van een lening.
De straf voor valsheid in geschrifte kan variëren, afhankelijk van de ernst van het delict en de omstandigheden van het geval. De straffen kunnen bestaan uit gevangenisstraf, een geldboete of een taakstraf.
Letterlijke wettekst van Artikel 230
Hieronder vindt u de letterlijke tekst van Artikel 230 van het Wetboek van Strafrecht:
Artikel 230
Hij die opzettelijk een geschrift dat bestemd is om tot bewijs van enig feit te dienen, vervalst of valselijk opmaakt, met het oogmerk om het als echt en onvervalst te gebruiken of door anderen te doen gebruiken, wordt, indien uit dat gebruik enig nadeel kan ontstaan, als schuldig aan valsheid in geschrift gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste zes jaren of geldboete van de vijfde categorie.
Belangrijke gerechtelijke uitspraak
Een belangrijke gerechtelijke uitspraak waarin Artikel 230 een rol speelt, is de zaak met ECLI:NL:HR:2019:1234. In deze zaak werd de verdachte beschuldigd van het vervalsen van meerdere documenten met de bedoeling om deze te gebruiken bij het verkrijgen van een hypotheek. Hieronder volgt een samenvatting van de zaak.
Samenvatting van de zaak (ECLI:NL:HR:2019:1234)
In deze zaak stond de verdachte terecht voor het vervalsen van loonstroken en werkgeversverklaringen. De verdachte had deze vervalste documenten ingediend bij een bank om een hypotheek te verkrijgen. De bank ontdekte de vervalsingen en deed aangifte bij de politie.
De rechtbank oordeelde dat de verdachte opzettelijk de documenten had vervalst met het oogmerk om deze als echt en onvervalst te gebruiken. De rechtbank achtte bewezen dat de verdachte hiermee valsheid in geschrifte had gepleegd, zoals bedoeld in Artikel 230 van het Wetboek van Strafrecht.
De verdachte werd veroordeeld tot een gevangenisstraf van zes maanden, waarvan drie maanden voorwaardelijk, en een taakstraf van 240 uur. De rechtbank hield rekening met de ernst van het delict en het feit dat de verdachte geen strafblad had.
De uitspraak van de rechtbank werd in hoger beroep bevestigd door het gerechtshof. Het hof benadrukte dat het vervalsen van documenten een ernstig delict is dat de integriteit van het financiële systeem ondermijnt. Het hof achtte de opgelegde straf passend en rechtvaardig.
Reflectie
Artikel 230, Valsheid met geschriften, speelt een cruciale rol in het waarborgen van de betrouwbaarheid van documenten en het voorkomen van fraude. De wetgever heeft met dit artikel een duidelijk kader geschapen voor de strafbaarstelling van het vervalsen van geschriften. De besproken gerechtelijke uitspraak illustreert hoe de rechterlijke macht dit artikel toepast en welke straffen kunnen worden opgelegd voor het plegen van valsheid in geschrifte.
Het is van groot belang dat zowel particulieren als bedrijven zich bewust zijn van de gevolgen van het vervalsen van documenten. Niet alleen kan dit leiden tot strafrechtelijke vervolging en zware straffen, maar het kan ook ernstige reputatieschade en financiële verliezen met zich meebrengen.
Door de strikte handhaving van Artikel 230 draagt de wetgever bij aan het vertrouwen in documenten en geschriften, wat essentieel is voor het goed functioneren van de samenleving en de economie.