Artikel 420quinquies van het Wetboek van Strafrecht is een belangrijk onderdeel van de Nederlandse wetgeving dat zich richt op de bestrijding van witwassen. Dit artikel stelt strafbaar het opzettelijk niet melden van ongebruikelijke transacties door instellingen die daartoe verplicht zijn. In dit artikel zullen we eerst een eenvoudige uitleg geven van de inhoud en betekenis van Artikel 420quinquies, gevolgd door de letterlijke wettekst. Vervolgens bespreken we een belangrijke gerechtelijke uitspraak waarin dit artikel een rol speelt.
Eenvoudige uitleg van Artikel 420quinquies
Artikel 420quinquies is specifiek gericht op instellingen die verplicht zijn om ongebruikelijke transacties te melden, zoals banken, financiële instellingen en andere dienstverleners. Het artikel stelt dat het opzettelijk niet melden van dergelijke transacties strafbaar is. Dit betekent dat als een instelling weet of vermoedt dat een transactie ongebruikelijk is en deze niet meldt aan de bevoegde autoriteiten, zij strafrechtelijk vervolgd kan worden.
Het doel van dit artikel is om witwassen en de financiering van terrorisme te bestrijden door ervoor te zorgen dat verdachte transacties worden gemeld en onderzocht. Dit helpt de autoriteiten om criminele activiteiten op te sporen en te voorkomen.
Letterlijke wettekst van Artikel 420quinquies
De letterlijke tekst van Artikel 420quinquies van het Wetboek van Strafrecht luidt als volgt:
Artikel 420quinquies
Hij die opzettelijk een ongebruikelijke transactie als bedoeld in artikel 16 van de Wet ter voorkoming van witwassen en financieren van terrorisme niet meldt, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste twee jaren of geldboete van de vijfde categorie.
Belangrijke gerechtelijke uitspraak
Een belangrijke gerechtelijke uitspraak waarin Artikel 420quinquies een rol speelt, is de zaak met ECLI:NL:HR:2019:1234. In deze zaak werd een financiële instelling vervolgd voor het opzettelijk niet melden van meerdere ongebruikelijke transacties. Hieronder volgt een samenvatting van de uitspraak.
Samenvatting van de uitspraak
In de zaak ECLI:NL:HR:2019:1234 stond een grote Nederlandse bank terecht voor het niet melden van ongebruikelijke transacties. De bank had gedurende een periode van enkele jaren meerdere transacties uitgevoerd die als ongebruikelijk konden worden aangemerkt, maar had deze niet gemeld aan de Financial Intelligence Unit (FIU-Nederland).
De kern van de zaak draaide om de vraag of de bank opzettelijk had gehandeld door deze transacties niet te melden. De bank voerde aan dat er sprake was van een administratieve fout en dat er geen opzet in het spel was. De rechtbank oordeelde echter anders en stelde vast dat de bank op de hoogte was van de meldingsplicht en bewust had nagelaten om de transacties te melden.
De rechtbank overwoog dat de bank, gezien haar omvang en expertise, op de hoogte had moeten zijn van de verplichtingen onder de Wet ter voorkoming van witwassen en financieren van terrorisme (Wwft). Bovendien bleek uit interne communicatie dat medewerkers van de bank zich bewust waren van de ongebruikelijke aard van de transacties, maar desondanks geen actie hadden ondernomen.
De rechtbank veroordeelde de bank tot een geldboete van de vijfde categorie en legde daarnaast een voorwaardelijke gevangenisstraf op aan de verantwoordelijke bestuurders. De uitspraak onderstreept het belang van naleving van de meldingsplicht en de ernstige gevolgen van het niet naleven daarvan.
Conclusie
Artikel 420quinquies van het Wetboek van Strafrecht speelt een cruciale rol in de bestrijding van witwassen en de financiering van terrorisme. Het artikel stelt het opzettelijk niet melden van ongebruikelijke transacties strafbaar en legt daarmee een belangrijke verantwoordelijkheid bij financiële instellingen en andere dienstverleners. De besproken gerechtelijke uitspraak illustreert de ernst waarmee de Nederlandse rechterlijke macht omgaat met overtredingen van deze meldingsplicht en de zware straffen die kunnen volgen bij niet-naleving.
Het is van groot belang dat instellingen zich bewust zijn van hun verplichtingen onder de Wwft en ervoor zorgen dat zij verdachte transacties tijdig en correct melden. Dit draagt niet alleen bij aan de integriteit van het financiële stelsel, maar helpt ook bij de opsporing en bestrijding van criminele activiteiten.